1.

[11.179] ἀλλ΄ ὁ μὲν φιλόπλουτος [ἢ φιλόδοξος] ἢ φιλόδοξος [Note:
0. Con Rüstow espungo sia ἢ φιλόδοξος, sia il successivo καὶ ἡ δόξα. ἀλλ΄ ὁ μὲν...[ἢ φιλόδοξος]... [καὶ ἡ δόξα]. Il secondo membro della disgiunzione mi pare in entrambi i casi fuori luogo: esso va quindi espunto, come proponeva già Rüstow.
] ἐκπυρσεύεται μᾶλλον τὴν ἐπιθυμίαν ὑπὸ τῆς Περιπατητικῆς φιλοσοφίας͵ καθ΄ ἣν ὁ πλοῦτος [καὶ ἡ δόξα] καὶ ἡ δόξα τῶν ἀγαθῶν ἐστιν (Cfr. §§ 51, 77)͵ ὁ δὲ φιλήδονος προσεκκαίεται ὑπὸ τῆς κατὰ Ἐπίκουρον ἀγωγῆς (τέλος γὰρ εὐδαιμονίας ἡ ἡδονὴ ἀποδείκνυται κατ΄ αὐτόν)͵ ὁ δὲ φιλόδοξος [πρῶτος] προσεκτραχηλίζεται (Cfr.
Epict. III 7, 16
) εἰς αὐτὸ τὸ πάθος πρὸς τῶν Στωικῶν λόγων͵ καθ΄ οὓς ἡ ἀρετὴ μόνον ἐστὶν ἀγαθόν͵ καὶ τὸ ἀπ΄ ἀρετῆς γινόμενον.