[1.189] τινὲς μέντοι τῶν σκεπτικῶν παραλαμβάνουσιν ἀντὶ πύσματος τὸ ῾οὐ᾽ (〈ἀντὶ〉 τοῦ τί μᾶλλον τόδε ἢ τόδε, τὸ τί παραλαμβάνοντες νῦν ἀντὶ αἰτίας), ἵν' ᾖ τὸ λεγόμενον ῾ διὰ τί μᾶλλον τόδε ἢ τόδε;᾽ σύνηθες δέ ἐστι καὶ πύσμασιν ἀντὶ ἀξιωμάτων χρῆσθαι, οἷον
‘τίς τὸν Διὸς σύλλεκτρον οὐκ οἶδε βροτῶν;’
καὶ ἀξιώμασιν ἀντὶ πυσμάτων, οἷον ῾ζητῶ ποῦ οἰκεῖ Δίων᾽ καὶ ῾πυνθάνομαι τίνος ἕνεκα χρὴ θαυμάζειν ἄνδρα ποιητήν.᾽ ἀλλὰ καὶ τὸ τί ἀντὶ τοῦ διὰ 〈τί〉 παραλαμβάνεται παρὰ
‘τί γὰρ ἐγὼ κατελειπόμην;’