[2.147] παρὰ δὲ παρολκήν, ὅταν εὑρίσκηται λῆμμα παρέλκον πρὸς τὴν τοῦ λόγου συναγωγήν, οἷον ῾εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν˙ ἀλλὰ μὴν ἡμέρα ἔστιν, ἀλλὰ καὶ Δίων περιπατεῖ˙ φῶς ἄρα ἔστιν᾽. παρὰ δὲ τὸ ἐν μοχθηρῷ ἠρωτῆσθαι σχήματι, ὅταν μὴ ᾖ τὸ σχῆμα τοῦ λόγου συνακτικόν, οἷον ὄντων συλλογισμῶν συλλογιστικῶν [Note: ], ὡς φασί, τούτων ῾εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν˙ ἀλλὰ μὴν ἡμέρα ἔστιν˙ φῶς ἄρα ἔστιν᾽, ῾εἰ ἡμέρα ἔστι, 〈φῶς ἔστιν〉˙ οὐχὶ δὲ φῶς ἔστιν˙ οὐκ ἄρα ἡμέρα ἔστιν᾽, ὁ λόγος ἀσύνακτός ἐστιν οὗτος ῾εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν˙ ἀλλὰ μὴν φῶς ἔστιν˙ ἡμέρα ἄρα ἔστιν᾽.