[2.150] κατὰ παράλειψιν δέ ἐστι μοχθηρὸς λόγος, ἐν ᾧ παραλείπεταί τι τῶν πρὸς τὴν συναγωγὴν τοῦ συμπεράσματος χρησιμευόντων˙ οἷον ὑγιοῦς ὄντος, ὡς οἴονται, τοῦ λόγου τούτου ῾ἤτοι ἀγαθός ἐστιν ὁ πλοῦτος ἢ κακὸς ἢ ἀδιάφορος˙ οὔτε δὲ κακός ἐστιν οὔτε ἀδιάφορος˙ ἀγαθὸς ἄρα ἐστίν᾽, φαῦλός ἐστι παρὰ ἔλλειψιν οὗτος ὁ λόγος ῾ἤτοι ἀγαθός ἐστιν ὁ πλοῦτος ἢ κακός 〈ἢ ἀδιάφορος〉 [Note: ] (Cfr. M VIII 434)˙ οὐκ ἔστι δὲ κακός˙ ἀγαθὸς ἄρα ἐστίν᾽.