15. CERCOPE

CICER, de nat. d. I 38, 107. Aristotele [fr. 7 Rose] insegna che il poeta Orfeo non esistette mai; e tramandano che questo carme orfico in realtà fu composto da un certo Cercope pitagorico. l* CLEM. ALEX. strom. I 131 [II 81, 11]. Epigene, nell'opera Sulla poesia attribuita ad Orfeo, dice che di Cercope pitagorico sono il carme la Discesa nell'Ade e il Discorso sacro, e di Brontino il Peplo e i libri della Fisica. SUID. s. v. Ὀρφεύς. Scrisse ... Discorsi sacri in 24 rapsodie. Alcuni dicono che questi discorsi sono di Teogneto tessalo, altri del pitagorico Cercope.
DIOG. LAERT. II 46. Così Cercope rivaleggiava con Esiodo.2*

15.[5] KERKOPS App.

CIC. de nat. d. I 38, 107 Orpheum poetam docet Aristoteles [fr. 7] numquam [I 105. 30 App.] fuisse et hoc Orphicum carmen Pythagorei ferunt cuiusdam fuisse Cercopis. CLEM. Strom. I 131 [II 81, 11 Stähl.] Ἐπιγένης δὲ ἐν τοῖς Περὶ τῆς εἰς Ὁρφέα [I 106. 1 App.] 〈ἀναφερομένης〉 ποιήσεως Κέρκωπος εἶναι λέγει τοῦ Πυθαγορείου τὴν Εἰς Ἅιδου κατάβασιν καὶ τὸν Ἱερὸν λόγον [ang. Schriften des Pythagoras, s. 36 B 2], τὸν δὲ Πέπλον καὶ τὰ Φυσικὰ Βροντίνου [c. 17]. SUID. s. v. Ὀρφεύς. Ἱεροὺς λόγους ἐν ῥαψωιδίαις κ̅δ̅. λέγονται δὲ εἶναι Θεογνήτου τοῦ Θεσσαλοῦ, οἱ δὲ Κέρκωπος τοῦ [I 106. 5] Πυθαγορείου. DIOG. II 46 [s. I 103, 10ff.] καὶ Κέρκωψ Ἡσιόδωι ζῶντι. [näml. ἐφιλονίκει]. Wohl ein anderer, nämlich Kerkops von Milet, dem man, wie Hesiod, das Gedicht Aigimios zuschrieb; vgl. Kinkel Epic. Graec. frag. S. 82 ff., Rzach fr. 1902.