24 A 11. PLAT. Phaed. 96 A-B. Quando ero giovane [parla Socrate] fui preso dal desiderio vivissimo di apprendere quella sapienza che dicono conoscenza della natura. Perché mi pareva meraviglioso conoscere le cause d'ogni cosa, perché ciascuna cosa nasce e perché muore e perché è. Dapprima mi domandavo pressappoco così: forse che quando il caldo e il freddo dànno in qualche modo origine a un processo di putrefazione, come alcuni dicevano, allora si formano e crescono gli animali [Archelao]? e forse è col sangue che pensiamo [Empedocle] o con l'aria [Anassimene, Diogene d'Apollonia] o col fuoco [Eraclito]? o con nessuna di queste cose, ma è il cervello quello che ci dà le sensazioni dell'udito, della vista e dell'olfatto, e da queste nascono memorie e opinioni, e dalla memoria e dall'opinione, divenute ferme, nasce conoscenza? HIPPOCR. de morbo sacr. 14 [IV 388]. L'uomo pensa fintantoché il cervello è fermo. HIPPOCR. de morbo sacr. 17. Perciò io dico che col cervello noi comprendiamo [cfr. ARISTOT. anal. post. B 19. 100 a 3 sgg.]. 24 A 11. PLAT. Phaed. 96 A B (Sokrates spricht) νέος ὢν θαυμαστῶς ὡς ἐπεθύμησα ταύτης τῆς σοφίας ἣν δὴ καλοῦσι περὶ φύσεως ἱστορίαν . . . σκοπῶν πρῶτον τὰ τοιάδε· ἆρ' ἐπειδὰν τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν σηπεδόνα τινὰ λάβηι ὥς τινες ἔλεγον, τότε δὴ τὰ ζῶια συντρέφεται [Archelaos]; καὶ πότερον τὸ αἷμά [I 213. 10] ἐστιν ὧι φρονοῦμεν [Empedokles] ἢ ὁ ἀὴρ [Anaximenes, Diogenes] ἢ τὸ πῦρ [Heracleitos]; ἢ τούτων μὲν οὐδέν, ὁ δ' ἐγκέφαλός ἐστιν ὁ τὰς αἰσθήσεις παρέχων τοῦ ἀκούειν καὶ ὁρᾶν καὶ ὀσφραίνεσθαι, ἐκ τούτων δὲ γίγνοιτο μνήμη καὶ δόξα, ἐκ δὲ μνήμης καὶ δόξης λαβούσης τὸ ἠρεμεῖν, κατὰ ταῦτα γίγνεσθαι ἐπιστήμην; vgl. A 5 I 212, 6f. HIPP. de morbo sacro 14 ὁκόσον δ' ἂν ἀτρεμήσηι ὁ ἐγκέφαλος [I 213. 15 App.] χρόνον, τοσοῦτον καὶ φρονεῖ ἄνθρωπος. HIPP. de morbo sacr. 17 διό φημι τὸν ἐγκέφαλον εἶναι τὸν ἑρμηνεύοντα τὴν ξύνεσιν. ARIST. Anal. post. B 19. 100a 3ff.