31 A 49. PHILO de prov. II 60 p. 86.26*
AËT. II 6, 3 [Dox 334]. Empedocle dice che per primo si separò l'etere, in un secondo tempo il fuoco e poi la terra, dalla quale, eccessivamente compressa dall'impeto della rotazione, sgorgò l'acqua; da questa evaporò l'aria, e dall'etere 〈e dal fuoco〉 derivò il cielo, dal fuoco il sole e dagli altri elementi si formò per condensazione la superficie della terra.
31 A 49. PHILO de prov. II 60 p. 86 [I 292. 15] [Aucher, mit Verbesserungen n. Conybeare] eodem modo etiam mundi partes confici videntur, ut dicit Empedocles. postquam enim secretus est aether (d. i. μετὰ τὸ διακριθῆναι τὸν αἰθέρα), aer et ignis sursus volaverunt et caelum formatum quod in latissimo spatio circumferebatur. ignis autem, qui caelo paulo inferior [I 292. 20] manserat, ipse quoque in radios solis coacervatus est. terra vero in unum concurrens et necessitate quadam concreta (πιληθεῖσα) in medio apparens consedit. porro circa eam undique aether, quia multo levior erat, volvitur neque umquam desistit. quietis autem inde causa per deum [?], non vero per sphaeras multas super se invicem positas, quarum circumrotationes [I 292. 25 App.] poliverint figuram, quia circa eam [sc. terram] circumiectus est (περιεβλήθη) typi cuiusdam gyrus mirabilis (magnae enim et multiplicis formae vim habet), ideo nec huc nec illuc cadit ista. AËT. II 6, 3 (D. 334) Ἐ. τὸν μὲν αἰθέρα πρῶτον διακριθῆναι, δεύτερον δὲ τὸ πῦρ, ἐφ' ὧι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἄγαν περισφιγγομένης τῆι ῥύμηι τῆς περιφορᾶς ἀναβλύσαι τὸ ὕδωρ˙ ἐξ οὗ θυμιαθῆναι [I 292. 30 App.] τὸν ἀέρα, καὶ γενέσθαι τὸν μὲν οὐρανὸν ἐκ τοῦ αἰθέρος, τὸν δὲ ἥλιον ἐκ τοῦ πυρός, πιληθῆναι δὲ ἐκ τῶν ἄλλων τὰ περίγεια.