φησὶ δ' Ἡρακλείδης [scil. Lembus: deest in F.H.G. III pp. 167-71] ἐν μὲν τοῖς δόγμασι Πλατωνικὸν εἶναι αὐτόν [scil. Menedemum: cf. III F 18], διαπαίζειν δὲ τὰ διαλεκτικά˙ ὥστε Ἀλεξίνου ποτὲ ἐρωτήσαντος εἰ πέπαυται τὸν πατέρα τύπτων, "ἀλλ' οὔτε ἔτυπτον," φάναι, "οὔτε πέπαυμαι." πάλιν τ' ἐκείνου λέγοντος ὡς ἐχρῆν εἰπόντα ναί ἢ οὔ λῦσαι τὴν ἀμφιβολίαν, "γελοῖον," εἶπε, "τοῖς ὑμετέροις νόμοις ἀκολουθεῖν, ἐξὸν ἐν πύλαις ἀντιβῆναι." [. . . (136) . . .] ὅμως δ' οὖν τοιοῦτος ἐν τοῖς λόγοις ὑπάρχων [scil. Menedemus: cf. III F 14]] ἐν τοῖς ἔργοις πρᾳότατος ἦν. Ἀλεξῖνον γοῦν πολλὰ καταπαίζων καὶ σκληρῶς ἐπισκώπτων, ὅμως αὐτὸν εὖ ἐποίησε τὴν γυναῖκα παραπέμψας ἐκ Δελφῶν ἕως Χαλκίδος, εὐλαβουμένην τὰς κλωπείας τε καὶ τὰς καθ' ὁδὸν λῃστείας. ὥσπερ Ἀλεξῖνον ἱστοροῦσι τὸν σοφιστὴν πολλὰ φαῦλα λέγειν ἐν τῷ περιπάτῳ περὶ Στίλπωνος τοῦ Μεγαρέως [cf. II O 10]˙ εἰπόντος δέ τινος τῶν παρόντων "ἀλλὰ μὴν ἐκεῖνός σε πρῴην ἐπῄνει," "νὴ Δία" φάναι˙ "βέλτιστος γὰρ ἀνδρῶν ἐστι καὶ γενναιότατος." ἀλλὰ Μενέδημος [cf. III F 14] τοὐναντίον, ἀκούσας ὡς Ἀλεξῖνος αὐτὸν ἐπαινεῖ πολλάκις "ἐγὼ δ'," εἶπεν, "ἀεὶ ψέγω Ἀλεξῖνον˙ ὥστε κακός ἐστιν ἄνθρωπος ἢ κακὸν ἐπαινῶν ἢ ὑπὸ χρηστοῦ ψεγόμενος."