[32] εἶναί τε πάντα τὸν ἀέρα ψυχῶν ἔμπλεων˙ κατὰ τούτους δαίμονάς τε καὶ ἥρωας νομίζεσθαι˙ καὶ ὑπὸ τούτων πέμπεσθαι ἀνθρώποις τούς τ' ὀνείρους καὶ τὰ σημεῖα νόσου τε καὶ 〈ὑγιείας, καὶ〉 οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ προβάτοις καὶ τοῖς ἄλλοις κτήνεσιν˙ εἴς τε τούτους γίνεσθαι τούς τε καθαρμοὺς καὶ ἀποτροπιασμοὺς μαντικήν τε πᾶσαν καὶ κληδόνας καὶ τὰ ὅμοια. μέγιστον δέ φησιν τῶν ἐν ἀνθρώποις εἶναι τὴν ψυχὴν πεῖσαι ἐπὶ τὸ ἀγαθὸν ἢ ἐπὶ τὸ κακόν. εὐδαιμονεῖν τ' ἀνθρώπους ὅταν ἀγαθὴ ψυχὴ προσγένηται μηδέποτε δ' ἠρεμεῖν μηδὲ τὸν αὐτὸν ** ῥόον κρατεῖν 〈αὐτοὺς ὅταν κακὴ ψυχὴ προσγένηται〉. [32] Tutta l'aria è piena di anime, ritenute demoni ed eroi, 70* da cui sono mandati agli uomini i sogni e i segni di malattia e di salute 71* e non solo agli uomini, ma anche alle greggi e a tutte le altre bestie. E per essi si fanno le purificazioni e i sacrifici apotropaici ed ogni specie di divinazione e vaticini e simili. La più importante delle cose nella vita umana è, secondo Pitagora, indurre l'anima al bene o al male; 72* e che gli uomini sono felici quando li accompagni un'anima buona, non sono mai in pace né tengono il medesimo corso quando li accompagni un'anima cattiva. 73*