περὶ δὲ τοῦ θανάτου [scil. Diogenis] διάφοροι λέγονται λόγοι˙ οἱ μὲν γὰρ πολύποδα φαγόντα ὠμὸν χολερικῇ ληφθῆναι καὶ ὧδε τελευτῆσαι. πουλύποδα φαγὼν ὁ Διογένης ὠμὸν τέθνηκεν. καὶ Διογένης δ' ὁ κύων ὠμὸν πολύποδα καταφαγὼν ἐπιθεμένης αὐτῷ τῆς γαστρὸς ἀπέθανε. ἀλλὰ καὶ τὴν ἐδωδὴν τοῦ πολύποδος κωμῳδεῖ [scil. Cynicus quidam] καί φησι τὸν Διογένη τῆς ἀνοίας καὶ κενοδοξίας ἐκτετικέναι δίκας ὥσπερ ὑπὸ κωνείου τῆς τροφῆς διαφθαρέντα. "οὕτω πόρρω που σοφίας ἐλαύνει" ὥστε ἐπίσταται σαφῶς ὅτι κακὸν ὁ θάνατος. τοῦτο δὲ ἀγνοεῖν ὑπελάμβανεν ὁ σοφὸς Σωκράτης, ἀλλὰ καὶ μετ' ἐκεῖνον [ Ἀντισθένη καὶ] Διογένης. [12] (B) ἀρρωστοῦντι γοῦν, φασίν, Ἀντισθένει μακρὰν καὶ δυσανάληπτον ἀρρωστίαν ξιφίδιον ἐπέδωκεν ὁ Διογένης εἰπών˙ "εἰ φίλου χρῄζεις [14] ὑπουργίας. . . . ."˙ οὕτως οὐθὲν ᾤετο δεινὸν ἐκεῖνος οὐδὲ ἀλγεινὸν τὸν θάνατον. Διογένης πιθάκνης καυχήματι τὴν αὐτάρκειαν σεμνυνόμενος πολύποδος ὠμοβορίᾳ, πάθει συσχεδεὶς εἰλεῳ= διὰ τὴν ἀκρασίαν ἀποτέθνηκεν. cf. LUCIAN. vit. auct. V B 80].