idem, cum Atheniensium scelerata dementia tristem de capite eius [scil. Socratis] sententiam tulisset fortique animo et constanti vultu potionem veneni e manu carnificis accepisset, admoto iam labris poculo, uxore Xanthippe inter fletum et lamentationem vociferante innocentem eum periturum, "quid ergo?" [6] inquit "nocenti mihi mori satius esse duxisti?" inmensam illam sapientiam, quae ne in ipso quidem vitae excessu oblivisci sui potuit! cf. εἰ τὸ ἀποθανεῖν ἀδίκως αἱρετώτερον τοῦ δικαίως ἀποθανεῖν (ὥσπερ καὶ Σωκράτης πρὸς τὸν εἰπόντα "ὦ Σώκρατες, ἀδίκως ἀποθνήσκεις" εἴρηκε "σὺ δὲ ἄρα ἠβούλου με δικαίως ἀποθανεῖν"˙ ὁ γὰρ δικαίως ἀποθνήσκων ὡς φονεὺς ἢ ὡς κακοῦργος τοῦτο πάσχει˙ ὁ δὲ ἀδίκως πάσχων δίκαιος, καθάπερ καὶ ὁ Σωκράτης), εἰ οὖν τὸ ἀδίκως, φασὶν οἱ σοφισταί, ἀποθνήσκειν τοῦ δικαίως αἱρετώτερον, καὶ τὸ ἄδικον τοῦ δικαίου αἱρετώτερον. cf. THEON progymn. 5 p. 99, 29-100,3. ὃ καὶ Σωκράτης ἐν τῇ εἱρκτῇ φρουρούμενος πρὸς τὸν ἑταῖρον αὐτοῦ δακρύοντα καὶ λέγοντα "ἀδίκως ἀποθνῄσκεις, ὦ Σώκρατες" παρέδειξεν εἰπὼν "οἴει δέ με δικαίως ἀποθνῄσκειν;" τοῦτο γὰρ τῶν κακούργων ἐστί.