. . . ἔ]στιν τι τὸ ποιῆ[σαι, ἔσ]τιν τι τὸ πα[θ]εῖν˙ εἰ δὲ ὑπεναντί[α ὑπὸ τοῦ] αὐτοῦ πάσ[χ]ουσι, [ὁμ]ολογήσου[σ]ι μὴ εἶναι ὡρισμένην τὴν τοῦ ποιήσαντος ἰδιότητα˙ οὐκ ἂν γὰρ τὸ αὐτὸ ἐν τῷ αὐτῷ χρόνῷ διάφορα [ε]ἰργάζετο πάθη˙ ὅθεν οἱ Κυρηναϊκοὶ μόνα τὰ πάθε φασὶν καταληπτά, τὰ δὲ ἔξωθεν ἀκατάληπτα. ὅτι μὲν γὰρ καίομαι, φασίν, καταλαμβάνω, ὅτι δὲ τὸ πῦρ ἐστιν καυστικόν, ἄδηλον˙ εἰ γὰρ ἧν τοιοῦτο, πάντα ἂν ἐκαίετο ὑπ' αὐτοῦ.