Διογένους˙ πυνθανομένου τινὸς τίνες τῶν ἀνθρώπων εὐγενέστατοι, "οἱ καταφρονοῦντες" εἶπε [3] "πλούτου, δόξης, ἡδονῆς, ζωῆς, τῶν δ' ἐναντίων ὑπεράνω ὄντες πενίας, ἀδοξίας, πόνου, θανάτου." [= MAXIM. LXIII 19]. καίτοι ἐχρῆν τοῦ σοφοῦ Διογένους πεισθῆναι τοῖς λόγοις˙ ὃς πυθομένου τινὸς, ὅπως ἄν τις ἔνδοξος τάχιστα γένοιτο καὶ ῥᾳδίως, ἀπεκρίνατο˙ "εἰ δόξης καταφρονεῖν δυνηθείη." cf. καὶ σχεδὸν εἰς τὸν τοῦ Διογένους λόγον περιελήλυθέν σοι τὸ πρᾶγμα, ὃς ἐρομένου τινὸς ὅπως ἄν τις ἔνδοξος γένοιτο, "εἰ δόξης," ἔφη, "καταφρονήσειε." cf. infra, V B 387 et V B 388.