πρὸς δὲ τὸν γράψαντα
"ποτὶ τὸν πονηρὸν οὐκ ἄχρηστον ὅπλον ἁ πονηρία",
τρόπον τινὰ συνεξομοιοῦσθαι κελεύοντα τοῖς πονηροῖς, τὸ τοῦ Διογένους [3] παραβαλεῖν ἔστιν˙ ἐρωτηθεὶς γὰρ ὅπως ἄν τις ἀμύναιτο τὸν ἐχθρόν, [4] "αὐτός," ἔφη, "καλὸς κἀγαθὸς γενόμενος." ἔτι τοίνυν πρόσλαβε τὴν Διογένους ἀπόφασιν, φιλόσοφον σφόδρα καὶ πολιτικὴν οὖσαν˙ "πῶς ἀμυνοῦμαι τὸν ἐχθρόν;" "αὐτὸς καλὸς κἀγαθὸς γενόμενος." ὁ αὐτὸς [scil. Diogenes] ἐρωτώμενος πῶς ἄν τις ἀμύναιτο τὸν ἐχθρὸν εἶπεν˙ "εἰ σύ γε καλὸς καὶ ἀγαθὸς αὐτῷ γένοιο." [= FLORIL. MONAC. n. 181]. εἰς ταῦτα [scil. quae narrat HOM. Od. ζ 187, 192-3], οἶμαι, Διογένης ὁρῶν, ἐπειδή τις αὐτῷ προσιὼν ἐπυνθάνετο, ὅτῳ ἄν τις ἐχθρὸν ἀνιάσειε τρόπῳ, ὁ μὲν ᾤετο ἄρα ἀκούειν ἢ κατάλογον δορυφόρων ἢ πλούτου περιουσίαν ἢ τύχης ἄλλο τι δῶρον, ὁ δὲ τούτων μὲν ἔφη οὐδέν, καλὸν δὲ οἱ καὶ ἀγαθὸν εἶναι παρῄνει˙ κτῆμα γὰρ αὐτόν τε ἀθάνατον ἕξειν καὶ ταύτῃ ὃν ἂν τυγχάνῃ ἔχων ἐχθρὸν ἀνιᾶν.