Socratem clarum sapientia eodem semper visum vultu nec aut hilaro magis aut turbato, exit hic animi tenor aliquando in rigorem quendam torvitatemque naturae duram et inflexibilem affectusque humanos adimit, quales ἀπαθεῖς [5] graeci vocant, multos eius generis experti, - quod mirum sit - auctores maxime sapientiae, Diogenem cynicum, Pyrrhonem, Heraclitum, Timonem, hunc quidem etiam in totius odium generis humani evectum. neque deerat Socrati profecto gravitas aut vis, quantum cynicus Diogenes volgo saeviebat.